Mensen dit werkelijk waanzinnig. Het is eind maart, en ik ben compleet overrompeld. Volslagen vanuit het niets verschijnt daar maar liefst de gloednieuwe David Munyon getiteld: Big Shoes. Fantastische aanvullend detail is dat deze plaat gefabriceerd is op Munyon’s oude nest Stockfish Records. Wat is dit in hemelsnaam voor een plaat? Baanbrekend! In tegenstelling tot de andere albums van Munyon bestaat Big Shoes uitsluitend uit songmateriaal van andere artiesten. Obscuur werk? Allesbehalve. Praktisch iedereen kent deze nummers, dit zijn stuk voor stuk klassiekers, maar dan gegoten in een typische Munyon omlijsting. Ol’55 in de uitvoering van the Eagles heeft Tom Waits een bescheiden fortuin bezorgd, maar Munyon’s weergave is ronduit puntgaaf. Ik wil niet vooruitlopen op dingen die gaan komen, maar wat is deze kerel toch in staat om de essentie van deze nummers centraal te plaatsen.

David Munyon heeft mij met dit cover album volkomen te pakken. Ik heb werkelijk nog nooit zoveel kippenvel gezien, en de rillingen lopen mij over de rug wanneer hij John Lennon’s Imagine zingt. Deze man weet waarover hij zingt, niet een loze ideologie, maar hij heeft het leven van de onderkant bekeken. Bij zijn vorige plaat was al duidelijk dat Munyon zich ontwikkeld had tot een stabiele persoonlijkheid, maar met deze cover cd rekent hij permanent af met mijn voorstellingsvermogen. Munyon heeft fantastische songs geschreven, maar zoals hij deze covers voor zijn rekening neemt tekent de zeldzame klasse van deze volstrekt unieke artiest. Munyon toont zich open en bloot en heeft de grenzen voor interpretaties met Big Shoes verlegd. – en wat een briljante keuze!. Een clichématige valkuil leek onvermijdelijk, maar dat blijkt na beluistering volstrekt ongegrond. Dit is misschien wel de beste cover plaat die ik ooit gehoord heb. Deze grote schoenen zitten Munyon als gegoten!